Εάν κάνετε μια ανασκόπηση της ξένης ως επί το πλείστον βιβλιογραφίας που σχετίζεται με το θέμα της σύγχρονης μουσικής μέσα στην Εκκλησία, θα εκπλαγείτε από τον μεγάλο αριθμό των συγγραμμάτων. Το ίδιο συμβαίνει με τις ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές, τις ομιλίες σε συνέδρια, τα κηρύγματα σε εκκλησίες και άλλα. Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που μπαίνουν στον κόπο να παρουσιάσουν τεκμηριωμένες αναλύσεις, ανήκει στην κατηγορία εκείνων που αντιστέκονται στην εισβολή της σύγχρονης μουσικής στους κόλπους της εκκλησίας. Άραγε γιατί;

Επειδή οι άνθρωποι αυτοί διακρίνουν (ή έχουν ήδη βιώσει) ότι η Σύγχρονη Χριστιανική Μουσική είναι ο Δούρειος Ίππος του διαβόλου στις καρδιές των νεότερων αδελφών μας και έπειτα στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Γιατί διακρίνουν ότι ο εωσφόρος σατάν κινείται ανάμεσά μας ενώ σαν ωρυόμενο λιοντάρι ζητάει ποιον θα καταπιεί και για να πετύχει το σκοπό του δεν χρησιμοποιεί βαθυστόχαστα ζητήματα της συστηματικής θεολογίας, της Χριστολογίας ή της σωτηριολογίας, αλλά ηθικά ζητήματα της καθημερινής ζωής. Σκοπός του παραμένει η ακύρωση του σχεδίου του Θεού για τον καθένα από μας, δηλαδή την μεταμόρφωσή μας στην εικόνα του Ιησού Χριστού. Παρασύροντας τους χριστιανούς σε έναν σαρκικό τρόπο ζωής όπου το «τάδε λέγει Κύριος» απουσιάζει, ο διάβολος έχει επιφέρει την
πνευματική πτώση των εκκλησιών, για την οποία δεν θα πρέπει να αναζητηθεί αλλού η αιτία.

Πριν γνωρίσω προσωπικά τον Ιησού Χριστό και γίνει Σωτήρας και Κύριος μου στην ηλικία των δεκαεπτά ετών, ήμουν φανατικός οπαδός της hard-rock και heavy metal μουσικής η οποία είχε γίνει το όπιό μου. Ο χαρακτήρας, η συμπεριφορά και οι σχολικές μου επιδόσεις ακόμα είχαν επηρεαστεί πολύ αρνητικά από το πάθος μου. Πολλές φορές οι γονείς μου βρέθηκαν σε πολύ δυσάρεστη θέση εξ’ αιτίας της διαγωγής μου στο λύκειο. Στη Γαλλία, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, και παρότι πήγαινα στην ευαγγελική εκκλησία από την ηλικία των έξι ετών, δεν είχα ακούσει ποτέ ομιλία για την δαιμονική επιρροή της μουσικής ροκ. Στις 16 Ιανουαρίου 1983, όταν δέχθηκα τον Ιησού Χριστό Σωτήρα μου, το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις γύρισα στο σπίτι μου από την εκκλησία, ήταν να πετάξω όλους τους δίσκους μου και τα περιοδικά της ροκ μουσικής.

Παρά την εμπειρία μου, η μελέτη που θα διαβάσετε δεν βασίζεται στην «προσωπική μου άποψη» που ίσως για κάποιους να θεωρηθεί ατεκμηρίωτη και αυθαίρετη. Τα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα απ’ όλα τα στοιχεία που παραθέτονται. Είναι όμως και η προσωπική κραυγή αγωνίας μπροστά στην ολοένα και χαλαρότερη αντιμετώπιση εκ μέρους μεγάλου αριθμού πνευματικών ανθρώπων απέναντι στα κοσμικά φαινόμενα που εισβάλλουν στην εκκλησία. [...]

(από τον πρόλογο του συγγραφέα Κώστα Παναγιωτίδη)